De Lourdes grot.

Een ervaring /overpeinzing tijdens mijn bezoek aan de grot te Lourdes:
Als ik in Lourdes ben is het voor mij duidelijk dat ik een bezoek wil brengen aan de grot waar Maria is verschenen aan Bernadette.
Steeds staan daar lange rijen met mensen die ook door de grot willen lopen  als er geen dienst bezig is. Ik sluit dus maar aan. Terwijl ik in de rij sta ben ik al een paar dagen in Lourdes en heb al verschillende dingen gezien gesprekken en gehad met mensen en ik sta te denken wat zou ik nu zelf willen dat er gebeurde of veranderde. Tijd heb je daar genoeg. Terwijl ik zo nadenk schuift de rij steeds meer op en kom ik binnen bereik van de grot ik ben nu nog buiten maar je kunt de rots al wel aanraken. Iets wat door velen nu voorzichtig geprobeerd wordt, je kunt dat zien aan het gladde oppervlak van de rots, en denk aan dingen die ik graag in mezelf zou willen veranderen en waar ik anderen mee zou willen helpen. Ik leg mijn handen op de rots eest de linkse want die is het kortste bij dan ook de rechtse ik denk laat alle negatieve dingen los en laat ze door mijn handen in de rots stromen. Als ik daar mee bezing ben worden mijn gedachten beetje bij beetje leger en ik merk dat de rots zich terugtrekt. Er is een grote inham die zich zover terugtrek dat je de rots niet meer kunt bereiken. Je staat daar je hooft leeg en geen rots om je aan vast te houden. Nu ik daar alleen sta denk ik aan wat ik los moet laten en wat ik zou kunnen en willen doen om mijn leven meer inhoud te geven en mijn vragen te begrijpen en betekenisvol voor anderen te kunnen zijn. Dan lopen we verder en komen opnieuw de rots weer tegen hij is weer terug gekomen om ons te steunen in onze nieuwe gedachte, ik raak hem aan met beide handen als ik blij ben hem weer te zien. Dan is daar de bron een bron die blijft stromen ik zie mijn wensen en gedachten en voel als het ware een bron opkomen in mijn hart/ziel/.. die gevoed wordt door deze bron. Dan lopen we weer verder langs de rots ik loop in de stroom mee en merk dat de rots zweet. Ik zie dit als het teken dat we er zelf aan moeten werken maar dat we gesteund worden door een vaste ondergrond we zakken niet in de rots weg, ook al begeven we ons op een nieuw terrein. Dan is er een stukje droog, we zien dat we het kunnen als we er ons voor inzetten. Dan druppels, druppels van vreugde voor de nieuwe ideeën, en druppel vreugde voor verwerking van het oude, druppels van blijdschap voor de oplossing, de beloning voor het geloof. Dan wordt het weer lichter je staat weer bijna buiten uit de grot. Ik denk van hé waar is Maria nou, ik kijk om e zie ze staan. Ik ben dankbaar voor de dingen die ik gevoeld en meegemaakt heb en groet Maria. Maar ik zie ook dat ze de mensen nakijkt als ze weglopen van de rots sommige blij sommige opgelucht sommige onder de indruk. Ik zie dat Maria ons allemaal in de gaten houd of we er ons van bewust zijn of niet. Maria blijft naar ons kijken kort bij of ver weg. Of iemand terug kijkt of niet Maria kijkt wel naar jou en houd je in de gaten. Dankbaar hiervoor en gesteund door deze wetenschap verliet ik de rots, verlost en blij, herboren en opgelucht. Een gebed nog op de algemene stilteruimte tussen al die andere mensen  met hun eigen vragen, dankbaarheid, zoekend naar oplossingen. Ik sla een kruis en geef een laatste groet voor ik weer verder ga.
Maria Bedankt